11 Aralık 2012

aşktan

Ayak uçlarımda durduğum hiç olmadı.
Gökyüzü, bulutlar hala hayal ettiğim gibiler.
Yollar da uzamıyor, eskisi gibi.
Eskisi gibi değil, ne hissettiklerim ne de beklentiler..
Her gün, dilek kavanozuma bir yenisini atıyorum.
Kimisi silinip gidiyor, kimisi kalbime kazıdığım haliyle hala.
Evet, bir kısmı da ucundan da olsa gösteriyor, yüzünü.
Ama benim derdim silinip gidenlerle..
Her şey öylece silinip giderken benim zihnim, neden hala geçmişte?

Zihnim hep karanlık odalarda gezinip dururken kalbim bir hızla çarpıyor.
Kalbimin ona bakan odaları, hep aydınlık!
Şimdilerde çok sevdiğim kış güneşi ısıtırken içimi, aslında aşktan başka
sarılacak bir yorgana ihtiyacım yok. 
Aşktan başka hiçbir şey beni, ben yapamaz.
Aşktan başka hiçbir durak benim evim değil.
Aşktan başka hiçbir yol ayrımı ve hiçbir yol, benim kapımdan geçmiyor.

4 yorum:

barlasb dedi ki...

Aklıma şu satırlar geldi..
onlar birbirlerinin ışığı olduğunun farkında değildi, tek yapmaları gereken gözlerini açıp birbirlerine yaklaşmaktı ve böylelikle gölgeler küçülecek ve içlerindeki ışık büyüyecekti..

Gülni... dedi ki...

"silinip gidiyor, kimisi kalbime kazıdığım haliyle hala."
Sana diyecek söz bulamıyorum ben :(
"Aşktan başka hiçbir durak benim evim değil."Hele bu kelime deşti geçti..

düşlem dedi ki...

Nasıl güzel satırlar, kalemine sağlık, barlasb.
Herkesin ışığı biraz da kendi içinde, içimizi ne kadar görebilirsek başkalarına da o kadarını belki de daha fazlasını verebiliriz..

düşlem dedi ki...

Ah Gülnihal..
Biraz olsun dokunuyor olmak bile, müthiş gurur verici.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...