"Bir kafes, kuş aramaya çıkmış." diyor, Kafka.
Ve buluyor da birçoklarını.
Özgürlük, öyle kolay kolay yitirilecek bir şey değil, şimdilerde.
Kimi zaman derin bir sessizliğe, bir kuytuya hapsetmek gibi, kendini.
Kimi zaman kabuğunu kırmak; başka hayatlara da dokunmak gibi.
Kimi zaman ise rüzgarda savrulmak.
Özgürlük, şimdilerde kendini bulma telaşı aslında, biraz hüzünlü biraz melankolik.
Dünyanın yalnızca kendi etrafında döndüğünü zannedenler,
ne yazıkki bu varsayımdan yoksunlar.
Çünkü kimse, kimseye özgürlük vaad etmiyor.
Kimse, kimsenin aynası değil.
Hiçbir hayranlık, seni senin hissettiğinden değerli ya da özel kılmaz.
Kendine yetebildiğin, kendin olabildiğin ve en önemlisi de kendinden başkalarının da varolduğunu farkettiğin kadar özgürsün.
Günün birinde, özgürlüğünü arayan birini görürseniz ona şöyle deyin:
" Nefes almaya değer bir nedenin olmalı. Kendini bulma arzusuyla yanmalısın.
Ve hiçbir kafes, seni yolundan döndürmemeli."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder