Soluk boruma, bir el hükmeder gibi nefesimi, göğsümde hissediyorum. Kalbim bir hızla atıyor. Son defa der gibi. Sonra yavru karıncalar geziniyor, yüzümde, ellerimde. Tek tek toplayıp yuvalarına koyuyorum. Bir karıncayı bile incitemeyen ben, yalnız kalbime hükmedemiyorum!
...
Sanki tüm karıncalar, aynı anda nefes alsa yenemeyecekleri güç yok. Ama ben öyle miyim?
Kocaman yüreğime rağmen bir vücut olamıyorum. Saramıyorum, yaralarımı...
4 yorum:
Ah ah şu aralar tam da bu moddayım..
benimki giderek kronikleşiyor sanırım =/
Kronikleşmesin çiçeyim, ben varım!
böceyim benim iyiki varsın!
Yorum Gönder