yetmiyor..

Uğruna vazgeçeceğin kaç hayatın var ki..
Aslında öyle planlı her şey.. Sen, beklenmedik zamanlar diyorsun, adına.
Beklenmedik zamanların çığlık oluyor, düğüm düğüm diziliyor hepsi.
Beklenmedik zamanların seni hep en zayıf yerinden yakalıyor.
Üstelik kırgın yanlarını saracak kimsen de yok, yalnızlıktan başka.
Yalnızlık senin en görkemli gerçeğin. Bunu da biliyorsun ya..
Bilmek yetmiyor.
Seni çepeçevre saran o mükemmel kalabalık, içini göremedikten sonra neye yarar?
Anlamak yetmiyor.
Seni, tam da yolun sonunu görmüşken yolundan eden, çıkmazlara sürekleyen
zaman değil, gerçeklerin. Hiçbir şey kendiliğinden değil, bu şehirde ve dünyanın tüm şehirlerinde.
Çıkmaz sokaklar, parmak uçlarında yürüyerek erittiğin o yol ve geri döndürmek
için tüm hayatını yok sayacağın "zaman ve gerçekler", hepsi birer kaya gibi önündeler.
Hissetmek yetmiyor.