11 Nisan 2015

hiç

Önümde boylu boyunca uzanmış bir sayfa.. Elimde hasretten bir kalem var.
Yazdıkça kanıyor sevdam.Yazdıkça kayboluyor dilim, kelamım. 
En yakının, yine kendinden başkası değil.. Kimse silemiyor, hafıza denen o elzem boşluğu..
Dolduramadığı gibi. Üzerini örttüğüm tüm geçmiş, tozlu bir sayfa. 
Yazdıkça anılarım dökülüyor. 
Yazdıkça kayboluyor, dünüm bugünüm.  
Söylesene çocuk; bilinmez bir öfke, yırtar mı adını o sayfadan? 
Gün, gülümser mi? Bir sevi, yeniden dolar mı bahçeme.. Bir papatyalık mı yoksa onun da canı? 
Nefesim, nefesime ağır geliyor. Yokluğu solumak, uyanmak demek. Uyanmak büyük kötülük.. 
Uyanınca tüm o sayfalar önüme diziliyor. Bir kara söz gibi, kalbimdeki çukur. Hiç böyle yanmamıştı ki çocuk.. Hiçlikle yoğrulmamıştım ki.. Oysa menzilimiz yokluk. 
Bizi ayakta tutan koca bir hiç!
Elimde hiçten bir kalem, kendi hikayemi yazıyorum. Belki bir nefeslik belki sonsuz kim bilir?

Hiç yorum yok:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...